درد مزمن ، نوعی درد است که به طور معمول بیش از 3 ماه طول می‌کشد و ممکن است برای ماه‌ها یا سال‌ها ادامه داشته باشد. این نوع درد می‌تواند به صورت مداوم یا متناوب باشد و ممکن است تأثیرات جسمی، روحی و اجتماعی قابل توجهی داشته باشد. درد مزمن می‌تواند در ناحیه‌های مختلف بدن احساس شود، مانند کمر، گردن، شانه، مفاصل، ستون فقرات، سر، معده و غیره.

علت درد مزمن می‌تواند متنوع باشد و شامل موارد زیر می‌شود:

1. آسیب و تغییرات در ساختار بدن: مانند آسیب‌های عملیاتی، التهاب‌ها، تغییرات در مفاصل و غیره.
2. بیماری‌های مزمن: مانند بیماری‌های روماتیسمی، فیبرومیالژیا، التهاب مفصلی، سرطان و غیره.
3. آسیب عصبی: مانند عصب‌های فشرده، عصب‌های میانگین کارپال، عصب سیاتیک و غیره.
4. عوامل روانشناختی: مانند استرس، اضطراب، افسردگی و عوامل روانی دیگر که ممکن است در تشدید درد مزمن نقش داشته باشند.
5. عوامل محیطی: مانند ناهنجاری در حالت نشستن یا ایستادن، فشار و وزن بالا در بدن، کارهای سنگین و غیره.

درمان درد مزمن ممکن است شامل ترکیبی از روش‌های مختلف باشد، از جمله داروها، فیزیوتراپی، تمرینات تقویتی، تغییرات در شیوه زندگی و در برخی موارد، روش‌های جراحی. مهم است که در صورت تجربه درد مزمن، با پزشک خود مشورت کنید تا تشخیص صحیح و درمان مناسب برای شما تعیین شود.

درد مزمن یک وضعیت پزشکی است که به طور معمول بیش از 3 ماه طول می‌کشد و به صورت مداوم یا متناوب در طول این مدت ادامه دارد. این نوع درد می‌تواند برای ماه‌ها یا سال‌ها ادامه داشته باشد و ممکن است در طول زمان تغییر کند و شدت یا نوع درد تغییر کند.

علت درد مزمن می‌تواند متنوع باشد و شامل موارد زیر می‌شود:

1. آسیب و تغییرات در ساختار بدن: آسیب‌های جسمی مانند ضربه‌ها، شکستگی‌ها، آسیب‌های عملیاتی، التهاب‌ها، تغییرات در مفاصل و غیره می‌توانند به درد مزمن منجر شوند.

2. بیماری‌های مزمن: برخی بیماری‌ها می‌توانند درد مزمن را تحریک کنند. مثال‌هایی از بیماری‌های مزمن شامل بیماری‌های روماتیسمی مانند التهاب مفاصل، فیبرومیالژیا، بیماری‌های التهابی مزمن مثل آرتریت روماتوئید و بیماری‌های مزمن مانند سرطان می‌شوند.

3. آسیب عصبی: آسیب به سیستم عصبی، مانند عصب‌های فشرده، عصب‌های میانگین کارپال، عصب سیاتیک وعصب‌های مزمنی مانند عصب سیاتیک و عصب‌های فشرده می‌توانند منجر به درد مزمن شوند. این نوع درد معمولاً به علت فشار یا آسیب به عصب‌ها در ناحیه مورد تحت پوشش قرار می‌گیرد.

4. عوامل روانشناختی: عوامل روانشناختی مانند استرس، اضطراب، افسردگی و ترس می‌توانند در تشدید درد مزمن نقش داشته باشند. این عوامل می‌توانند باعث تحریک سیستم عصبی و افزایش حساسیت به درد شوند.

5. عوامل محیطی: عوامل محیطی نیز می‌توانند در تحریک درد مزمن نقش داشته باشند. فعالیت‌هایی مانند نشستن یا ایستادن در حالت نادرست، حمل و نقل سنگین، استفاده نادرست از ابزارها و تجهیزات، فشار و وزن بالا در بدن و غیره ممکن است در تحریک درد مزمن تأثیرگذار باشند.

درمان درد مزمن ممکن است شامل ترکیبی از روش‌های مختلف باشد. درمان ممکن است شامل مصرف داروها برای کنترل درد، فیزیوتراپی و تمرینات تقویتی برای بهبود عملکرد بدن، تغییرات در شیوه زندگی و روش‌های جراحی در موارد خاص باشد.

مهم است که در صورت تجربه درد مزمن، با پزشک خود مشورت کنید تا تشخیص صحیح و درمان مناسب برای شما تعیین شود. همچنین، مشاوره روانشناختی و پشتیبانی اجتماعی نیز می‌تواند در مدیریت درد مزمن مفید باشد.

عمل لیزر به روش PLDD (پرکنش لیزری دیسک بین مهره ای) یک روش جراحی مینیمالیستی است که برای درمان مشکلات دیسک فشرده در ناحیه کمر مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این روش، با استفاده از لیزر یک کاتتر نازک به داخل دیسک فشرده وارد می‌شود. سپس با استفاده از انرژی لیزر، مواد فشرده در دیسک تبخیر می‌شود و فشار درون دیسک کاهش می‌یابد. این فشار کاهش یافته باعث کاهش درد و علائم مربوط به فشار بر روی عصب‌ها می‌شود.

مزایای اصلی روش PLDD عبارتند از:
1. روش بدون بریدگی: این روش به صورت تزریقی و با استفاده از کاتتر نازک انجام می‌شود، بنابراین نیاز به برش و جراحی بزرگ نیست.
2. زمان بازیابی سریع: به دلیل عدم نیاز به برش و جراحی بزرگ، زمان بازیابی بیمار معمولاً کوتاه‌تر است.
3. خطر عفونت کمتر: با عدم نیاز به بریدگی بزرگ، خطر عفونت کاهش می‌یابد.
4. عدم نیاز به بستری: بعد از انجام عمل PLDD، بیمار معمولاً نیازی به بستری در بیمارستان ندارد و می‌تواند در خانه تحت مراقبت باشد.

با این حال، همچنان باید به پیشنهاد و توصیه پزشک خود اعتماد کنید و در خصوص انتخاب روش درمان مناسب برای شما، با او مشورت کنید.

عمل لیزر به روش PLDD (پرکنش لیزری دیسک بین مهره ای) یک روش جراحی است که برای درمان مشکلات دیسک فشرده در ناحیه کمر استفاده می‌شود. در این روش، از لیزر برای تبخیر مواد فشرده در دیسک استفاده می‌شود، که منجر به کاهش فشار در دیسک می‌شود و در نتیجه علائم درد و عصبی کاهش می‌یابد.

فرایند عمل PLDD به طور کلی به شرح زیر است:

1. آماده‌سازی: بیمار در حالت خواب عمومی قرار می‌گیرد و منطقه کمر با استفاده از ضدعفونی کننده تمیز می‌شود. سپس یک موضعیت دقیق برای دسترسی به دیسک فشرده تعیین می‌شود.

2. تزریق موضعی: معمولاً یک مقدار کوچکی از مخدر موضعی در ناحیه پوستی اطراف دیسک تزریق می‌شود تا بیمار از درد و عدم راحتی در طول عمل جراحی محافظت شود.

3. وارد کردن کاتتر لیزر: یک کاتتر نازک و قابل انعطاف با استفاده از راهنمایی تصویری مانند ایکس‌ری وارد دیسک فشرده می‌شود. این کاتتر دارای یک الیه نازک فیبر نوری است که از طریق آن لیزر به داخل دیسک هدایت می‌شود.

4. تبخیر مواد فشرده: با فعال کردن لیزر، انرژی حرارتی به دیسک فشرده انتقال داده می‌شود. این انرژی حرارتی باعث تبخیر مواد فشرده در دیسک می‌شود. این فرایند تبخیر باعث کاهش حجم دیسک و کاهش فشار درونی آن می‌شود.

5. بستن جراحی: پس از تبخیر مواد فشرده، کاتتر لیزر بیرون می‌آید و بسته بندی محل جراحی انجام می‌شود. این ممکن است شامل استفاده از چسب یا دوخت باشد.

بعد از عمل PLDD، بیمار معمولاً به طور مرحله به مرحله بهبود می‌یابد. زمان بازیابی و نتیجه نهایی بستگی به شدت مشکل دیسک و وضعیت عمومی بیمار دارد.

مهم است که این عمل جراحی توسط جراحان ماهر و تجربه‌کرده انجام شود و قبل از تصمیم‌گیری در مورد عمل، با پزشک خود مشورت نمایید.

سنجش تراکم استخوان یک روش برای ارزیابی سلامت استخوان‌ها و تشخیص احتمال ابتلا به بیماری‌های استخوانی مانند اوستئوپروز (کاهش تراکم استخوان) است. چندین روش مختلف برای سنجش تراکم استخوان وجود دارد. در زیر، به برخی از این روش‌ها اشاره می‌کنم:

1. دنسیتومتری (DXA): این روش از پرتو ایکس برای سنجش تراکم استخوان استفاده می‌کند. با استفاده از یک دستگاه DXA، تراکم استخوان در مناطق مختلف بدن اندازه‌گیری می‌شود، به ویژه در مناطقی مانند لگن، ناحیه پشتی شکم و ناحیه پشتی گردن فمور. این روش بسیار رایج و دقیق است و برای تشخیص اوستئوپروز استفاده می‌شود.

2. سونوگرافی استخوان: در این روش، امواج صوتی برای سنجش تراکم استخوان استفاده می‌شود. سونوگرافی استخوان به خصوص برای سنجش تراکم استخوان در مناطق مانند پا، کف پا و مچ دست استفاده می‌شود. این روش سریع و غیرمضر است، اما در مقایسه با DXA کمی کم‌دقت‌تر است.

3. سنجش تراکم استخوان کمیاب (QCT): این روش از تصاویر سی تی اسکن برای سنجش تراکم استخوان استفاده می‌کند. QCT به دقت تراکم استخوان را در نواحی مختلف بدن سنجیده و تصاویر سه بعدی استخوان را ایجاد می‌کند. این روش بیشتر در تحقیقات پزشکی و مطالعات علمی استفاده می‌شود.

4. سنجش تراکم استخوان با استفاده از رادیوگرافی: در این روش، تراکم استخوان با استفاده از تصاویر رادیوگرافی (X-ray) سنجیده می‌شود. این روش بسیار ساده و هزینه‌بر است، اما دقت آن کمتر از روش‌های قبلی است.

درد بدنی عصبی یک نوع درد شدید و ناشی از آسیب یا التهاب عصب‌ها است. این نوع درد معمولاً به صورت برق‌زنی، سوزش، تیغ‌زنی یا درد شدید و مزمن در ناحیه‌هایی از بدن ظاهر می‌شود که عصب‌ها در آن‌ها آسیب دیده یا التهاب دارند. درمان درد بدنی عصبی بستگی به علت اصلی و شدت آن دارد، اما می‌توانید از راهکارهای زیر برای مقابله با آن استفاده کنید:

1. مصرف داروها: در برخی موارد، مصرف داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs)، آنتی‌دپرسانت‌ها، آنتی‌تشنجی‌ها و داروهای ضدعفونی می‌تواند به کاهش درد بدنی عصبی کمک کند. مهم است که با پزشک خود مشورت کنید و داروها را به طور منظم و طبق توصیه مصرف کنید.

2. ترکیب درمانی: در بعضی موارد، استفاده از ترکیب درمانی ممکن است موثرتر باشد. این شامل استفاده همزمان از داروها، تراپی فیزیکی، ماساژ، آب درمانی و روش‌های تسکین درد مانند یخ‌زدایی و گرما است.

3. تراپی فیزیکی: تمرینات تراپی فیزیکی می‌توانند به تقویت عضلات، بهبود حرکت و افزایش انعطاف‌پذیری بدن کمک کنند. این تمرینات می‌توانند به کاهش درد بدنی عصبی و بهبود کیفیت زندگی کمک کنند. مهم است که این تمرینات را با راهنمایی یک متخصص تراپی فیزیکی انجام دهید.

4. ماساژ: ماساژ می‌تواند به کاهش درد بدنی عصبی کمک کند. ماساژ عضلات محیطی می‌تواند به تسکین درد و کاهش فشار روی عصب‌ها کمک کند. با این حال، مهم است که ماساژ توسط یک متخصص مجرب انجام شود و به مناطقی که درد دارند، توجه ویژه‌ای شود.

5. مدیریت استرس: استرس ممکن است عامل تشدید درد بدنی عصبی باشد. تلاش کنید استرس را کاهش دهید و از روش‌های مدیریت استرس مانند تمرینات تنفس عمیق، مدیتیشن، یوگا و روش‌های آرامش‌بخش استفاده کنید.

6. تغییر روش‌های زندگی: برخی عادات زندگی مانند نداشتن فعالیت بدنی منظم، نداشتن خواب کافی، مصرف مواد مخدر و الکل و سبک زندگی نامناسب می‌توانند عواملی برای تشدید درد بدنی عصبی باشند. تلاش کنید عادات زندگی سالم را در روزمره‌های خود جایگزین کنید و به بدن خود استراحت کافی بدهید.

7. استفاده از روش‌های تسکین درد: استفاده از روش‌های تسکین درد مانند کمپرس گرم یا سرد، ماساژ، تکنیک‌های تنفس و تکنیک‌های تمرکز می‌تواند به کاهش درد بدنی عصبی کمک کند. اما مهم است که قبل از استفاده از هر روش، با پزشک خود مشورت کنید.

8. مراقبت از خواب و استراحت: خواب کافی و استراحت مناسب می‌تواند به بهبود درد بدنی عصبی کمک کند. سعی کنید روزانه به خواب کافی بپردازید و به بدن و ذهن خود استراحت کافی بدهید.

9. مشاوره روانشناختی: در برخی موارد، مشاوره روانشناختی می‌تواند به کاهش درد بدنی عصبی کمک کند. با مشاوره یک روانشناس یا روان‌پزشک، می‌توانید به درک عوامل روانی مرتبط با درد بدنی عصبی بپردازید و راهکارهایی برای مدیریت آن‌ها را دریافت کنید.

10. تغییرات در رژیم غذایی: برخی مواد غذایی می‌توانند به تشدید درد بدنی عصبی منجر شوند. سعی کنید از مواد غذایی آلرژی‌زا، مواد نشاسته‌دار، مواد قندی بالا و غذاهای پرچربی که ممکن است التهاب را افزایش دهند، اجتناب کنید. به جای آن، تمرکز خود را بر روی مصرف مواد غذایی ضد التهابی مانند میوه‌ها و سبزیجات تازه، ماهی‌های چرب غنی از امگا-3 و غلات کامل بگذارید.

11. تمرینات تنفس و آرامش: تمرینات تنفس عمیق و تکنیک‌های آرامش می‌توانند به کاهش درد بدنی عصبی کمک کنند. با استفاده از تمرینات تنفس عمیق مانند تنفس بطنی و تمرینات آرامش‌بخش مانند مدیتیشن و یوگا، می‌توانید به کنترل درد و استرس خود بپردازید.

12. تکنیک‌های تسکین درد: استفاده از تکنیک‌های تسکین درد مانند کمپرس گرم یا سرد، ماساژ و تکنیک‌های تحریک نقاط فشار می‌تواند به کاهش درد بدنی عصبی کمک کند. اما مهم است که قبل از استفاده از هر روش، با پزشک خود مشورت کنید.

13. استفاده از روش‌های تمرکز و تغییر توجه: استفاده از روش‌های تمرکز مانند تمرکز بر روی تنفس، تمرکز بر روی تصاویر آرامش‌بخش یا تمرکز بر روی فعالیت‌هایی که مورد علاقه شما است، می‌تواند به کاهش درد بدنی عصبی کمک کند. همچنین، تغییر توجه به فعالیت‌هایی که شما را سرگرم می‌کند و از درد بدنی عصبی منحرف می‌کند، می‌تواند مفید باشد.

14. تراپی فیزیکی: تمرینات تراپی فیزیکی می‌توانند به تقویت عضلات، بهبود حرکت و انعطاف‌پذیری بدن کمک کنند. این تمرینات می‌توانند به کاهش درد بدنی عصبی و بهبود کیفیت زندگی کمک کنند. مهم است که این تمرینات را با راهنمایی یک متخصص تراپی فیزیکی انجام دهید.

15. استفاده از داروها: در بعضی موارد، مصرف داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی (NSAIDs)، آنتی‌دپرسانت‌ها، آنتی‌تشنجی‌ها و داروهای ضدعفونی می‌تواند به کاهش درد بدنی عصبی کمک کند. مهم است که با پزشک خود مشورت کنید و داروها را به طور منظم و طبق توصیه مصرف کنید.

16. روش‌های تسکین درد: استفاده از روش‌های تسکین درد مانند کمپرس گرم یا سرد، ماساژ، تکنیک‌های تحریک نقاط فشار و تکنیک‌های تمرکز می‌تواند به کاهش درد بدنی عصبی کمک کند. اما مهم است که قبل از استفاده از هر روش، با پزشک خود مشورت کنید.

17. تغییر روش‌های زندگی: برخی عادات زندگی مانند نداشتن فعالیت بدنی منظم، نداشتن خواب کافی، مصرف مواد مخدر و الکل و سبک زندگی نامناسب می‌توانند عواملی برای تشدید درد بدنی عصبی باشند. تلاش کنید عادات زندگی سالم را در روزمره‌های خود جایگزین کنید و به بدن خود استراحت کافی بدهید.

18. مراقبت از خواب و استراحت: خواب کافی و استراحت مناسب می‌تواند به بهبود درد بدنی عصبی کمک کند. سعی کنید روزانه به خواب کافی بپردازید و به بدن و ذهن خود استراحت کافی بدهید.

مهم است که در صورت تجربه درد بدنی عصبی شدید و مزمن، با پزشک خود مشورت کنید تا تشخیص دقیق و درمان مناسب را دریافت کنید.

سردرد عصبی یا همچنین به آن تشنج سردرد نیز گفته می‌شود، یک نوع سردرد نادر و شدید است که ممکن است ناشی از مشکلات عصبی مانند اختلالات عصبی یا التهاب عصبی باشد. این نوع سردرد معمولاً به صورت حمله‌ای شدید ظاهر می‌شود و می‌تواند به صورت یک ضربه ناگهانی و شدید در قسمتی از سر احساس شود.

علل احتمالی سردرد عصبی شامل موارد زیر می‌شوند:

1. التهاب عصبی: التهاب عصبی ممکن است به دلیل عفونت، آسیب فیزیکی یا عوامل دیگر در عصب‌ها ایجاد شود و منجر به سردرد عصبی شود.

2. اختلالات عصبی: برخی از اختلالات عصبی مانند نوروپاتی (افتادگی و ضعف عصبی)، نورومیوزیت (تحلیل و ضعف عضلانی) و سایر اختلالات عصبی می‌توانند سبب سردرد عصبی شوند.

3. آسیب عصبی: آسیب به عصب‌ها ناشی از ضربه، صدمه یا عمل جراحی می‌تواند سردرد عصبی را ایجاد کند.

4. تشنج عصبی: برخی از تشنج‌های عصبی مانند تشنج تیپیکال (تشنج گرمایی) و تشنج ناشی از عوامل مختلف می‌توانند سردرد عصبی را ایجاد کنند.

سردرد عصبی معمولاً با سایر علائم همراه نیست و به طور معمول خودبخود بعد از مدتی ترک می‌خورد. با این حال، اگر شدت سردرد بسیار شدید باشد یا به صورت مکرر تکرار شود، بهتر است به پزشک مراجعه کنید تا علت دقیق سردرد تشخیص داده شود و درمان مناسب ارائه شود.

سردرد عصبی یک نوع سردرد نادر و شدید است که به صورت حمله‌ای و ناگهانی ظاهر می‌شود. این نوع سردرد ممکن است به دلیل مشکلات عصبی ایجاد شود، اما دقیقاً چگونگی عملکرد عصبی در سردرد عصبی هنوز به طور کامل مشخص نشده است.

برای جلوگیری از سردرد عصبی، می‌توانید از روش‌ها و تدابیر زیر استفاده کنید:

1. مدیریت استرس: استرس می‌تواند عاملی برای ایجاد سردرد عصبی باشد. بنابراین، تلاش کنید استرس را کاهش دهید و از روش‌های مدیریت استرس مانند تمرینات تنفس عمیق، مدیتیشن، یوگا و روش‌های آرامش‌بخش استفاده کنید.

2. رعایت روزمره‌های سالم: راه‌های سالم زندگی مانند خواب کافی، تغذیه مناسب، ورزش منظم و جلوگیری از مصرف مواد مخدر و الکل می‌توانند به کاهش سردرد عصبی کمک کنند.

3. مدیریت آلرژی‌ها: برخی از سردردهای عصبی می‌توانند به عوامل آلرژیک ناشی شوند. اگر آلرژی‌ها را تشخیص داده‌اید، سعی کنید از عوامل آلرژیک دوری کنید و از داروها یا روش‌های تسکین آلرژی استفاده کنید.

4. ایجاد روتین مرتب: ایجاد یک برنامه روزانه منظم و رعایت آن می‌تواند به کاهش سردرد عصبی کمک کند. این شامل روزهای استراحت، زمان‌های وعده‌های غذایی منظم و خواب و بیداری در ساعات مشخص است.

5. اجتناب از عوامل محرک: برخی عوامل محرک مانند نورهای شدید، صداهای بلند، بوهای قوی و تنش‌های محیطی می‌توانند سبب سردرد عصبی شوند. تلاش کنید از این عوامل دوری کنید و در محیطی آرام و آرامش بخش باقی بمانید.

6. ممارسه ورزش و فعالیت بدنی: ورزش و فعالیت بدنی منظم می‌تواند به بهبود عمومی سلامتی و کاهش سردرد عصبی کمک کند. اما توجه داشته باشید که فعالیت‌های شدید و خسته کننده ممکن است برعکس، سردرد را تشدید کنند.

7. مصرف منظم داروها: در صورت داشتن تجویز داروهایی برای کنترل سردرد عصبی، مهم است که داروها را به طور منظم و مطابق توصیه پزشک مصرف کنید. عدم مصرف منظم داروها می‌تواند منجر به تشدید سردرد شود.

8. ایجاد محیط آرام: سعی کنید در محیطی آرام و بدون تحریک قرار بگیرید. از نورهای زیاد، صداهای بلند و بوهای قوی خودداری کنید. همچنین، تلاش کنید برای خلق یک محیط آرامش‌بخش در خانه یا محل کار خود.

9. تمرینات آب درمانی: تمرینات آب درمانی می‌توانند به کاهش سردرد عصبی کمک کنند. می‌توانید در حمام یا استخر آب گرم به طور ملایم ورزش کنید یا از کمپرس گرم یا سرد برای تسکین سردرد استفاده کنید.

10. ماساژ و آب درمانی: ماساژ و آب درمانی می‌توانند به کاهش سردرد عصبی کمک کنند. می‌توانید با استفاده از روش‌های ماساژ سر و گردن، فشار روی نقاط تحت فشار و استفاده از دستگاه‌های آب درمانی، سردرد خود را کاهش دهید.

11. مراقبت از عوامل محیطی: تلاش کنید از عوامل محیطی که ممکن است سردرد عصبی را تشدید کنند، مانند نورهای شدید، تغییرات شدید در دما، بوهای قوی و صداهای بلند، دوری کنید.

12. مراقبت از خواب و استراحت: خواب کافی و استراحت مناسب، می‌توانند به بهبود سردرد عصبی کمک کنند. تلاش کنید برای رعایت الگوی خواب منظم، استفاده از محیطی خاموش و تاریک برای خواب و استراحت، و استفاده از روش‌های آرامش‌بخش قبل از خواب مانند مدیتیشن یا تمرینات تنفس عمیق.

همچنین مهم است که با پزشک خود مشورت کنید و برای تشخیص دقیق و درمان مناسب سردرد عصبی، مشاوره حرفه‌ای بگیرید.

درد معنوی به وضعیتی اطلاق می‌شود که در آن افراد به دلیل ناراحتی و رنج روحی و روحانی خود، احساس درد و ناراحتی می‌کنند. این نوع درد مرتبط با بعد روحی و دینی زندگی افراد است و ممکن است به عواطف ناخوشایند، ترس، اضطراب، افسردگی، احساس خستگی و بی‌امیدی، عدم رضایت زندگی و سایر مشکلات روحی منجر شود.

درد معنوی ممکن است به علت از دست دادن معنا و هدف زندگی، ترکیب باورها و ارزش‌ها، از دست دادن ارتباط با خدا یا معنویت، سوالات و شکوک در مسائل دینی و روحانی، تجربه تلاش برای یافتن معنا و هدف در زندگی، تجربه گناهان و پشیمانی‌ها و سایر عوامل مشابه رخ دهد.

رفع درد معنوی نیازمند توجه به جانب روحی و روحانی افراد است. این می‌تواند از طریق تلاش برای یافتن معنا و هدف در زندگی، ارتباط با خدا و معنویت، تقویت ارتباط با خانواده و جامعه، تحقق ارزش‌ها و اصول روحانی، مشارکت در فعالیت‌های معنوی و دینی، مراجعه به مشاوره روحانی یا روانشناسی، توسعه استراتژی‌های مدیریت استرس و ارتقاء روان‌شناختی و روحانی شامل شود.

در نهایت، هدف اصلی از رفع درد معنوی ایجاد روحیه و روحانیت سالم در افراد است که به آنها کمک می‌کند تا با معنا و هدف در زندگی، ارتباط با خدا و معنویت و تجربه رضایت و شادی زندگی کنند.

درد معنوی یک وضعیت روحی است که در آن افراد درونیا احساس ناراحتی، رنج و دردهای روحی و روحانی می‌کنند. این نوع درد اغلب به صورت عدم ارضایی روحی، احساس گمراهی، افسردگی، ترس و اضطراب، ناامیدی و عدم رضایت از زندگی و سایر مشکلات روحی و روانی ظاهر می‌شود.

درد معنوی ممکن است به علت از دست دادن معنا و هدف در زندگی، احساس اتلاف وقت و ارزش، عدم ارتباط با خدا یا روحانیت، دست دادن به اعتقادات و ارزش‌های شخصی، تجربه گناهان و پشیمانی‌ها، تلاش برای یافتن معنا و هدف در زندگی و سایر عوامل مشابه رخ دهد.

رفع درد معنوی نیازمند توجه به جانب روحی و روحانی افراد است. برای رفع این درد، می‌توان از راهکارهای زیر استفاده کرد:

1. تلاش برای یافتن معنا و هدف در زندگی: انجام تمرینات خودشناسی و بررسی ارزش‌ها و اهداف شخصی می‌تواند در رسیدن به معنا و هدف در زندگی کمک کند.

2. تقویت ارتباط با خدا و معنویت: انجام فعالیت‌های معنوی مانند عبادت، مدیتیشن، تفکر و تأمل، خواندن کتب معنوی و مراجعه به مکان‌های مذهبی می‌تواند در تقویت ارتباط با خدا و معنویت کمک کند.

3. توسعه استراتژی‌های مدیریت استرس: انجام تمرینات تنفسی، مدیتیشن، یوگا و تمرینات روان‌شناختی می‌تواند به مدیریت استرس و کاهش درد معنوی کمک کند.

درد اجتماعی به وضعیتی اطلاق می‌شود که در آن افراد در جامعه به دلیل عدم رفاه و عدالت اجتماعی، ناامنی، تبعیض، فقر، بیکاری و سایر مشکلات اجتماعی دچار ناراحتی و رنج باشند. این درد می‌تواند به صورت فیزیکی و روانی در افراد تاثیر بگذارد و باعث ایجاد استرس، اضطراب، افسردگی و احساس ناامیدی شود. درد اجتماعی می‌تواند تأثیرات منفی بر روی سلامت جسمی و روانی افراد و جامعه داشته باشد و نیازمند اقداماتی از سوی دولت‌ها و جامعه برای رفع آن باشد.

درد اجتماعی به مشکلات و ناراحتی‌هایی اشاره دارد که در جامعه و اجتماع وجود دارد و بر روی افراد و جامعه تأثیر می‌گذارد. این درد می‌تواند به صورت فیزیکی و روانی در افراد تجربه شود.

مشکلات اجتماعی می‌توانند شامل عدم رفاه و عدالت اجتماعی، ناامنی، تبعیض، فقر، بیکاری، نابرابری، تنش‌های اجتماعی، خشونت و جنگ، مهاجرت ناخواسته و غیره باشد. این مشکلات می‌توانند در نتیجه سیاست‌های نادرست، نظام‌های نامناسب، تفاوت‌های اجتماعی و اقتصادی و عدم عدالت اجتماعی به وجود آیند.
درد اجتماعی می‌تواند تأثیرات منفی بر روی سلامت جسمی و روانی افراد و جامعه داشته باشد. افرادی که در معرض درد اجتماعی قرار دارند ممکن است با استرس، اضطراب، افسردگی، احساس ناامیدی، افزایش خطر اعتیاد، خودکشی و سایر مشکلات روانی روبرو شوند. علاوه بر این، درد اجتماعی می‌تواند باعث بروز بیماری‌های جسمی مانند فشار خون بالا، بیماری‌های قلبی، درد مزمن، اضطراب و افسردگی شدید شود.

رفع درد اجتماعی نیازمند اقداماتی از سوی دولت‌ها، سازمان‌ها و جامعه است. این اقدامات می‌توانند شامل توسعه اقتصادی و اشتغال، بهبود زیرساخت‌های اجتماعی، توزیع عادلانه منابع، رفع تبعیض‌ها، ایجاد فرصت‌های آموزش و بهداشت، ترویج فرهنگ صلح و همبستگی اجتماعی و سایر اقدامات مشابه است. هدف این اقدامات ایجاد یک جامعه عادلانه، پایدار و سالم است که همه افراد در آن احساس امنیت و رفاه کنند.

درد اجتماعی به معنای ناراحتی و رنجی است که افراد به دلیل مشکلات و ناعدالتی‌های اجتماعی تجربه می‌کنند. این نوع درد ممکن است به صورت فیزیکی و روانی در افراد تجربه شود و می‌تواند تأثیرات جدی بر روی سلامت جسمی و روانی آنان داشته باشد.

مشکلات اجتماعی می‌توانند بسیار متنوع باشند. برخی از این مشکلات عبارتند از فقر و بیکاری، تبعیض نژادی و جنسی، نابرابری اقتصادی و اجتماعی، اختلافات طبقاتی، ناعدالتی در توزیع منابع، فساد، خشونت و جنگ، محرومیت اجتماعی و فرصت‌های ناکافی برای توسعه و پیشرفت.

این مشکلات اجتماعی می‌توانند باعث ایجاد استرس، اضطراب، افسردگی و احساس ناامیدی در افراد شوند. همچنین، ممکن است به عوارض جسمی نظیر بیماری‌های قلبی، فشار خون بالا، دردهای مزمن و سایر مشکلات جسمی منجر شوند.

رفع درد اجتماعی نیازمند اقداماتی برای حل مشکلات اجتماعی و بهبود شرایط جامعه است. این اقدامات می‌توانند شامل تغییرات سیاستی و اقتصادی، بهبود زیرساخت‌های اجتماعی و اقتصادی، ایجاد فرصت‌های اشتغال و توسعه اقتصادی، بهبود سیستم آموزش و پرورش، ترویج فرهنگ صلح و همبستگی اجتماعی، ترویج عدالت اجتماعی و حقوق بشر، مقابله با فقر و تبعیض و ترویج شفافیت و عدالت در نظام سیاسی و اجتماعی شامل می‌شوند.

باز هم باید تأکید کنم که رفع درد اجتماعی نیازمند همکاری همه افراد جامعه و تلاش مشترک است. این تلاش می‌تواند از طریق مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی، حمایت از سازمان‌ها و جمعیت‌های مدنی، و ترویج ارزش‌های عدالت و همبستگی صورت بگیرد.

در نهایت، هدف اصلی از رفع درد اجتماعی ایجاد یک جامعه عادلانه، پایدار و سالم است که همه افراد در آن احساس امنیت، رفاه و عدالت کنند.

درد پا از علائم شایع است، به‌ ویژه اگر از مفاصل دردناک ناشی شود. درد پا به خودی‌ خود از اهمیت برخوردار است و نباید نادیده گرفته شود. درد کف پا،‌ مچ پا، زانو یا لگن معمولاً در مبحثی مجزا از درد پا بررسی می‌شود. در این مقاله، درد پا به دردی اشاره دارد که در هر نقطه از پا، از کشاله ران تا مچ پا، به‌ استثنای مفصل ران و کف پا رخ می‌دهد. درد می‌تواند حاد (کوتاه‌مدت) یا مزمن (بلندمدت) باشد و از نظر شدت در مقیاسی از خفیف تا شدید، غالباً با استفاده از اعداد، درجه‌بندی می‌شود.

علت درد پا چیست؟

• آسیب‌های ورزشی
  علل بارز درد پا آسیب‌هایی هستند که احتمالاً هنگام شرکت در مسابقه ورزشی یا به دلیل وقوع سانحه و تصادف پیش می‌آیند، پزشکان از این نوع صدمات با ‌عنوان تروما یاد می‌کنند. از آنجا که دلیل درد ناشی از ضربه دیدن پا مشخص است، درمان مناسب نیز برهمین اساس شروع می‌شود.

آسیب‌های اسکلتی عضلانی ناشی از فعالیت‌های ورزشی به چهار گروه کلی تقسیم می‌شوند:‌
آسیب‌های ناشی از ورزش بیش‌ از حد
ترومای بلانت
شکستگی و دررفتگی
رگ به رگ شدن یا کشیده شدن شدید بافت نرم

علل پزشکی درد ساق پا در سه حیطه اصلی قرار می‌گیرند:
دلایل عصب‌شناختی (عصبی)
نوروپاتی
سندرم پای بی‌قرار‌
گیر افتادن و تحت‌فشار قرار گرفتن عصب
درد عصب سیاتیک
دلایل اسکلتی ـ عضلانی
آرتروز که مفصل‌های ران، زانو یا مچ پا را درگیر می‌کند.
کشیدگی عضله، تاندون یا رباط‌ها برای مثال در نتیجه صدمه دیدن در یک رقابت ورزشی
گرفتگی شبانه عضلات
سندرم کمپارتمان مزمن/ فشاری
سندرم فشاری استخوان درشت‌نی (تیبیا) میانی
شکستگی فشاری
دلایل عروقی
لنگیدن (کلودیکیشن) متناوب به دلیل بیماری عروقی محیطی / بیماری سرخرگ محیطی
ترومبوزیس عمیق وریدی (لخته شدن خون)
آزمایش و تشخیص
پزشک تاریخچه‌ای از درد پا (از طریق پرسش و پاسخ) را از بیمار جویا می‌شود و سپس پاها را معاینه می‌کند و محل دقیق درد پا را مشخص می‌سازد. پزشک نبض، ‌اِدِم و تورم، را بررسی کرده و تغییرات دمایی را تشخیص می‌دهد.

آسیب‌های خاص مانند صدمات ورزشی پس از انجام آزمایش‌هایی چون اولتراسوند، پرتونگاری (اشعه ایکس)، سی تی اسکن، ام آرآی و اسکن استخوان به‌ دقت ارزیابی می‌شوند.

در صورت لنگیدن پادرد ناشی از بیماری سرخرگ محیطی فرایند تشخیص شامل موارد زیر خواهد بود:
شاخص فشارخون مچ پا یا بازو، اندازه‌گیری فشارخون در بازو و مچ پا هنگام استراحت و پس از راه رفتن
اولتراسونوگرافی: اسکن‌هایی برای بررسی جریان خون در پا
سی‌تی‌اسکن و ام آر آی: اسکن‌های پس از تزریق کنتراست به خون برای بررسی شریان‌ها و رگ‌ها
آنژیوگرافی: تزریق کنتراست و بررسی گردش آن در سیستم شریانی- وریدی به‌ منظور تشخیص هر گونه انسداد و تنگی
درمان درد پا
اقدامات خودیاری
گرفتگی عضلات پا، به ‌گونه‌ای از درد پا اشاره دارد که در صورت رد علل دیگر، نیاز به بررسی بیشتر ندارد و درمان آن به اقدامات خودیاری محدود می‌شود.

ماساژ و تمرینات کششی عضله مفید هستند، اما مصرف مسکن در این مورد سودمند نیست. با این‌ حال، در صورت تداوم درد پا پس از رفع گرفتگی، مسکن‌ها به یاری بیمار می‌آیند.

رایس (RICE)
رایس (RICE) مخفف اقداماتی است که برای درمان آسیب‌های ورزشی جزئی ازجمله کشیدگی و رگ به رگ شدن پا توصیه می‌شوند. چهار اقدام درمانی به ترتیب عبارت‌اند از:

استراحت:استراحت مانع از ایجاد آسیب بیشتر می‌شود و زمان کافی برای التیام و کاهش تورم را فراهم می‌آورد.
یخ (یا کمپرس سرد موجود در فروشگاه‌ها یا داروخانه‌ها): یخ تورم، التهاب و درد را کاهش می‌دهد.
فشردگی (کمپرس): باندپیچی پا با نوار کشی باعث کاهش تورم و درد می‌شود.
ارتفاع: بالا بردن پا تا سطح قلب موجب می‌شود که عمل تخلیه به کمک نیروی جاذبه زمین بهتر انجام شود و به‌ این ‌ترتیب میزان درد و تورم کم شود.

دارو
علل اصلی درد ساق پا، مانند لخته شدن خون، نیازمند مراقبت‌های پزشکی فوری است. پزشک داروهایی را تجویز خواهد کرد.

مسکن‌ها موجب برطرف شدن سریع درد، ‌سنگینی و سوزن سوزن شدن ساق پا می‌شود. نمونه‌هایی از این مسکن‌ها عبارت‌اند از:‌ استامینوفن یا ایبوپروفن (به ‌عنوان‌ مثال نروفن).

کفش و کفی ارتوتیک
برای رهایی از درد پا از پوشیدن کفش‌های خیلی تنگ اجتناب کنید. مؤثرترین ابزار درمان درد پا استفاده از کفی ارتوتیک است. این کفی‌ها با کنترل پرونیشن کف پا (چرخش پا به ‌طرف پایین) و محدود کردن چرخش داخلی پاها به کاهش کشش بیش‌ از حد و پیچ‌خوردگی عضلات ساق پا کمک می‌کند.

فیزیوتراپی و ورزش
برای اغلب پادردها، ما شروع یک برنامه ورزشی را توصیه می‌کنیم. ورزش‌درمانی به شما کمک می‌کند تا در کوتاه‌ترین زمان ممکن فعالیت‌های خود را از سر بگیرید و از آسیب مجدد پیشگیری می‌کند. پزشک تکنیک‌های مناسب بلند کردن پا و پیاده‌روی، و تمرینات تقویت و کشش کمر را به شما آموزش می‌دهند.

مگنت‌درمانی
مگنت‌درمانی یک راه طبیعی برای درمان طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها مانند گرفتگی عضلات پا و سیاتیک است. مگنت‌درمانی یک روش 100٪ ایمن و فاقد مداخله دارویی و عوارض جانبی است. این درمان را می‌توان به ‌تنهایی و یا همراه با درمان‌های طبیعی و معمولی دیگر به کار گرفت. مگنت‌های کوچک شفادهنده قوی و بلند بر روی بخش‌هایی از پا در نزدیکی نقطه درد قرار داده می‌شوند. مگنت‌ها در انواع پابند، کفی و روکش تشک قابل‌ استفاده هستند.

شوک‌درمانی
شوک‌درمانی می‌تواند نتایجی عالی برای افرادی که از بیماری‌های مداوم و دردناک رنج می‌برد، ایجاد کند. در بسیاری از موارد کاهش فوری درد، و همچنین بهبود تحرک و عملکرد حاصل خواهد شد.این روش درمانی غیرتهاجمی بوده و به‌ راحتی توسط بیمار پذیرفته می‌شود. این درمان نیازی به بیهوشی ندارد. هر جلسه درمانی حدود 20-5 دقیقه طول می‌کشد. بسیاری از بیماری‌ها تنها به 3 تا 5 جلسه درمانی در فواصل 7-3 روز از یکدیگر نیاز دارند.

لیزردرمانی
لیزردرمانی از نور لیزر برای تسکین درد، رفع التهاب یا ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده استفاده می‌کند. لیزردرمانی برخلاف لیزرهای جراحی که موجب تخریب بافت می‌گردد، روشی کاملاً غیرتهاجمی است. لیزردرمانی از انرژی نور لیزر با شدت کم برای تحریک سلول‌ها از طریق تعدادی از مسیرهای سلولی شناخته‌شده استفاده می‌کند و فرآیند بهبود بافت‌ها را تسریع می‌بخشد.

روش‌های درمانی دیگر شامل سونوگرافی، TENS درمانی، گرما، و کشش است که ممکن است برای دوره‌های کوتاه توصیه شود. علاوه بر این، بیماران ممکن است از درمان‌های کایروپراکتیک و CPM نیز بهره‌مند شوند.

فیزیوتراپی
فیزیوتراپی مخصوص درد ساق و ران پا برای تسریع فرآیند درمان از اهمیت زیادی برخوردار است و به عنوان یکی از موثرترین روش های درمانی یاد می‌شود. فیزیوتراپی همچنین باعث کاهش احتمال بوجود آمدن درد در آینده می‌شود. فیزیوتراپی مخصوص درد شامل موارد زیر می‌شود:

اولتراسوند
ماساژ بافت نرم
حرکات کششی
شیوه های آزادسازی نقاط ماشه ای
شیوه های انرژی عضله
متحرک سازی مفصل
متحرک سازی اعصاب
گرمادرمانی و کمپرس یخ
آموزش
اصلاح بیومکانیکی
تمرینات پیش رونده برای بهبود انعطاف پذیری، ثبات مرکزی و استقامت
اصلاح روش
توصیه هایی در مورد اصلاح فعالیت ها
نظارت و کمک به فرد برای از سرگیری برنامه ورزشی و فعالیت
در صورتیکه که روش‌های معمول اثربخشی کافی را نداشته باشند، پزشک روش های درمانی زیر، یکی از موارد زیر را پیشنهاد خواهد داد:

تزریق اوزون
جراحی بسته با لیزر
RF یا رادیوفرکوئنسی
تزریق استروئید اپیدورال
رفلکسولوژی

بررسی اجمالی
نورالژی یا درد پس از هرپس شایع ترین عارضه زونا است. این عارضه بر رشته‌های عصبی و پوست تأثیر می‌گذارد و باعث درد سوزشی می‌شود که مدت‌ها پس از ناپدید شدن بثورات و تاول‌های زونا ادامه می‌یابد.

ویروس آبله مرغان (هرپس زوستر) باعث ایجاد زونا می شود. خطر نورالژی پس از زونا با افزایش سن افزایش می‌یابد، که عمدتاً افراد بالای 60 سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد. هیچ درمان صد در صدی وجود ندارد، اما درمان‌ها می‌توانند علائم را کاهش دهند. برای اکثر افراد، نورالژی پس از زونا با گذشت زمان بهبود می یابد.

درد و نورالژی در هنگام زونا
درد زونا ممکن است در ناحیه‌ای که تاول‌ها به زودی ظاهر می‌شوند (قبل از اینکه بثورات قابل مشاهده ظاهر شوند) تجربه شود. یک فرد اغلب در این مرحله از بیماری که فاز پرودرومال نامیده می شود، احساس سوزن سوزن شدن یا احساس دردناک و خارش می کند. فاز پرودرومال ممکن است چند روز طول بکشد.

با پیشرفت بیماری، بثورات قرمز دردناک همراه با تاول ظاهر می شود و به مدت سه تا پنج روز به شکل گیری ادامه می یابد. تاول ها به تدریج می ترکند، در نهایت پوسته پوسته می شوند و گاهی اوقات باعث خارش شدید می شوند.

ویروس هرپس زوستر شروع به انتشار از ریشه عصبی به انتهای عصب محیطی (خارج از سیستم عصبی مرکزی) می کند. این باعث می شود اعصاب پیام هایی را به مغز ارسال کنند که به عنوان درد شدید، سوزش یا خارش تفسیر می شود. پوست – واقع در ناحیه بثورات – بسیار حساس تر از حد معمول می شود.

علائم نورالژی و درد در هنگام زونا
علائم و نشانه‌های نورالژی پس از زونا عموماً به ناحیه‌ای از پوست شما محدود می‌شود که زونا برای اولین بار در آن شیوع پیدا کرده است که معمولاً بصورت یک نوار در اطراف و در یک طرف بدن ظاهر می شود.

علائم و نشانه ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

دردی که پس از بهبود راش زونا سه ماه یا بیشتر طول می کشد. درد همراه با سوزش، تیز و ضربه زدن، یا درد عمیق توصیف شده است.
حساسیت به لمس. افراد مبتلا به این بیماری اغلب نمی توانند حتی لمس لباس روی پوست آسیب دیده (آلودینیا) را تحمل کنند.
خارش و بی حسی. به ندرت، نورالژی پس از تبخال می تواند احساس خارش یا بی حسی ایجاد کند.
نوع درد رایج در افراد مبتلا به زونا شامل موارد زیر است:

درد کوبنده یا سوزش
دردی که شبیه شوک الکتریکی است
احساس سوزن و سوزن
درد سوزشی یا ضربان دار در چشم، تاری دید، حساسیت شدید به نور

درد و نورالژی بعد از زونا
تقریباً 10 تا 18 درصد از کسانی که به زونا مبتلا می شوند، درد بعد از زونا را تجربه خواهند کرد. خطر درد بعد از زونا با افزایش سن افزایش می یابد.

درد بعد از زونا شامل درد و ناراحتی در ناحیه ای است که زونا رخ داده است. نمی‌توان پیش‌بینی کرد چه کسی علائم طولانی‌مدت درد بعد از زونا را ایجاد می‌کند، اما تصور می‌شود سن، نژاد و سلامت عمومی در ایجاد آن نقش دارند.

درد ناشی از درد بعد از زونا به عنوان درد خفیف تا شدید تعریف می‌شود که ماه‌ها پس از بروز بثورات اولیه ادامه می‌یابد. علائم ناراحتی ناشی از درد بعد از زونا ممکن است شامل موارد زیر باشد:

دردی که متناوب یا ثابت است
دردی که به راحتی با لمس پوست تحریک می شود (شرایطی به نام آلودینیا)
مور مور
سردی
از دست دادن احساس
دلیل اصلی درد پس از زونا هنوز ناشناخته است ولی برخی از متخصصان فرض می‌کنند که پس از برطرف شدن شیوع اولیه زونا، التهاب باقی‌مانده ناشی از آسیب به عصب وجود دارد.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
با مشاهده اولین علائم زونا به پزشک مراجعه کنید. اغلب درد قبل از اینکه متوجه بثورات پوستی شوید شروع می شود. خطر ابتلا به نورالژی پس از زونا در صورت شروع مصرف داروهای ضد ویروسی در عرض 72 ساعت پس از ایجاد بثورات زونا کاهش می یابد.

علل درد و نورالژی در هنگام زونا
پس از ابتلا به آبله مرغان، ویروس تا پایان عمر در بدن شما باقی می ماند. با افزایش سن یا اگر سیستم ایمنی سرکوب شود، مانند داروها یا شیمی درمانی، ویروس می تواند دوباره فعال شود و باعث زونا شود.

نورالژی پس از هرپس اگر فیبرهای عصبی شما در طول شیوع زونا آسیب ببینند رخ می دهد. فیبرهای آسیب دیده نمی توانند پیام هایی را از پوست شما به مغز شما ارسال کنند. در عوض، پیام ها گیج و اغراق آمیز می شوند و باعث ایجاد درد مزمن و اغلب طاقت فرسا می شوند که می تواند ماه ها – یا حتی سال ها طول بکشد.

عوامل خطر درد و نورالژی در هنگام زونا
هنگامی که زونا دارید، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به نورالژی پس از زونا قرار داشته باشید که در نتیجه موارد زیر است:

سن. اگر بزرگتر از 50 سال هستید.
شدت زونا. جوش شدید و درد شدید داشتید.
بیماری دیگر. یک بیماری مزمن مانند دیابت
محل زونا. زونا روی صورت یا تنه باشد.
درمان ضد ویروسی زونا بیش از 72 ساعت پس از ظاهر شدن بثورات به تعویق افتاده باشد.
عوارض درد و نوالژی در هنگام زونا
بسته به اینکه نورالژی پس از زونا چقدر طول بکشد و چقدر دردناک است، افراد مبتلا به این عارضه می توانند علائم دیگری را داشته باشند که با درد مزمن مشترک است مانند:

افسردگی
خستگی
مشکل در خوابیدن
فقدان اشتها
مشکل در تمرکز
جلوگیری درد و نورالژی در هنگام زونا
برای برخی افراد، درد پس از زونا می تواند به درمان مقاوم شود. به همین دلیل است که مداخله زودهنگام حیاتی است. در حالت ایده آل، درمان باید زمانی شروع شود که فرد در ابتدا احساس گزگز یا سوزش کند، حتی قبل از اینکه بثورات ظاهر شود.

مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) توصیه می کند که بزرگسالان 50 سال و بالاتر واکسن شینگریکس را برای جلوگیری از زونا دریافت کنند، حتی اگر قبلا زونا داشته باشند یا واکسن قدیمی Zostavax زده باشند، شینگریکس در دو دوز به فاصله دو تا شش ماه تجویز می شود.

بر طبق تحقیقات دو دوز شینگریکس بیش از 90 درصد در پیشگیری از زونا و نورالژی پس از زونا موثر است. شینگریکس بر زوستاواکس ترجیح داده می شود. اثربخشی ممکن است برای مدت طولانی تری نسبت به Zostavax باقی بماند. Zostavax ممکن است گاهی اوقات برای بزرگسالان سالم 60 سال و بالاتر که به Zostavax حساسیت ندارند و داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی مصرف نمی کنند، استفاده شود.

درمان درد و نورالژی پس از زونا
هیچ درمانی واحدی برای عموم در نورالژی پس از زونا که سبب تسکین شود، وجود ندارد. اغلب به ترکیبی از درمان ها برای کاهش درد نیاز است.

درمان درد در هنگام زونا

مدیریت درد برای ناراحتی زونا ممکن است شامل موارد زیر باشد:

داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن (ادویل یا موترین) یا ناپروکسن (Aleve یا Naprosyn)
تیلنول (استامینوفن)
داروهای ضد ویروسی
کورتیکواستروئیدها
مسکن های مخدر
درمان درد و نورالژی بعد از زونا
درمان برای افراد مبتلا به درد بعد از زونا ممکن است شامل موارد زیر باشد:

بلوک های عصبی: بی حس کننده موضعی یا الکل مستقیماً به عصب آسیب دیده تزریق می شود
تزریق اپیدورال توراسیک: تزریق موضعی در فضای اطراف نخاع
داروهای ضد افسردگی: مانند آمی تریپتیلین
تثبیت کننده های غشایی: مانند گاباپنتین
استفاده از کپسایسین: کرم موضعی (روی پوست) روی ناحیه آسیب دیده اعمال می شود

طبق تعریف رسمی انجمن بین المللی مطالعات علمی : درد، یک درک و تجربه ناخوشایند است، که بر اثر یک صدمه دیدگی بوجود آمده و یا به بروز آسیبی منجر خواهد شد ، یا اینکه به این صورت احساس می‌شود. بنابراین درد، آن چیزیست که بیماران احساس می کنند.

گیرنده‌های درد، انتهاهای عریان رشته های عصبی می‌باشند که، در برابر تحریکهای مختلف از خود واکنش نشان میدهند، مثلآ در برابر سرما و گرما، قطع شدن یا فشار زیاد و مواد شیمیائی.

در مقایسه با گیرنده های دیگر، گیرنده های درد، احتیاج به تحریک قویتری دارند، تا واکنش نشان دهند و برخلاف دیگر گیرنده‌ها، به محرکها عادت نمی‌کنند یعنی میزان تاثیر پذیری آنها کاهش نمی‌یابد. فعالیت گیرنده‌های درد توسط برخی مواد شیمیائی همانند Prostaglandin ها، Bradykinin ها وSerotonin‌ها قابل تغییر و اغلب قابل افزایش است. علاوه بر این، کمبود میزان اکسیژن در بافتها بر اثر سکته، افزایش محیط اسیدی بدن بخاطر افزایش دی اکسید کربن یا تغییر میزان غلظت خون نیز میتوانند حساسیت در برابر محرکهای درد را افزونتر سازند.

رشته‌های عصبی که اطلاعات مربوط به درد را منتقل می‌سازند، به دو گونه اند. رشته‌های سریعA دلتا، که سرعت انتقال در آنها به ۲۰ متر در ثانیه میرسد و رشته‌های کندتر C که با سرعت انتقالی به میزان ۲ و نیم متر در ثانیه درد را منتقل می‌کنند. این رشته های عصبی C هستند که، ابتدا به انتقال تحریکات درد می‌پردازند و به همین علت هم، مکان یابی دقیق درد در این مورد امکان پذیر نیست. در لحظه نخست احساس درد در نخاع، واکنشی ناگهانی فعال می‌شود که، حرکتی سریع را موجب می‌گردد، در حالیکه درد، هنوز با هوشمندی تمام درک نشده است، مثلآ عقب کشیدن دست، به محض احساس حرارت شعله. از سوی دیگر این اطلاعات به مغز انتقال می‌یابند. در قشر خارجی مغز یعنی کورتکس است، که درد، سرانجام هوشیارانه درک شده و مورد ارزیابی قرار میگیرد. درک احساس درد و یافتن محل آن، روندیست که باید آموخته شود. در قشر حساس کورتکس برای هر بخشی از پوست بدن مناطق ویژه ای وجود دارند که، کل آنها Homuncolus نامیده میشود.

یک پدیده ویژه ، دردهای انعکاس یافته میباشند. از آنجائیکه اندام‌های درونی بدن نیز دارای رشته‌های عصبی می‌باشند اما، در پروسه یادگیری ما، کمتر امکان خودنمائی می‌یابند، دردهائی که در این ارگانها بوجود میایند، بصورتی دیگر، به منزله درد در مناطق پوستی یا ماهیچه ای انعکاس مییابند.

دردهایی که نیاز به توجه فوری پزشکی دارند و باید جدی تر گرفته شوند :
درد یک بیماری نیست بلکه نشان دهنده وجود یک بیماری است . درد تنها زبان بدن برای بیان این است که چیزی بد در حال اتفاق افتادن است. شما ممکن است از تنظیمات بدن خود آگاهی داشته و لذا دردهایی که تنها به دلیل حرکتی غلط بروز می‌کند مثل جابه جا کردن مبلمان و در نتیجه درد کمر و. . . . را از سایر دردها تفکیک و تمیز دهید.

۱- بدترین سردرد در زندگی تان:
این درد نیاز به توجه فوری پزشکی دارد. اگر شما دچار سرما خوردگی شده باشید سردرد شما می تواند ناشی از سینوس‌های مغزی باشد. اما ممکن است درد ناشی از خونریزی مغزی و یا تومورهای مغزی نیز باشد. بنابراین اگر از علت سردرد خود مطمئن نیستید حتما بررسی کنید.

۲- درد و ناراحتی در قفسه سینه، گلو، فک، شانه، بازو و شکم:
درد قفسه سینه می تواند ناشی از التهاب ریه یا پنومونیا و یا یک حمله قلبی باشد. اما باید دقت کرد در ناراحتی های قلبی حتما درد وجود ندارد. بنابراین نباید منتظر درد ماند.

اغلب بیماران قلبی در مورد فشاری صحبت می کنند که در ناحیه قفسه سینه احساس می کنند درست مثل اینکه فیلی روی قفسه سینه آنها نشسته است. ناراحتی‌های مربوط به بیماری قلب ممکن است در قسمت بالاتر از قفسه سینه مثل گلو، فک، شانه و بازوی چپ، شکم و حتی ممکن است همراه با احساس تهوع باشد.

خیلی افراد به خاطر تفسیر غلط درد که از نظرشان ممکن است ناشی از ناراحتی های قلب باشد درمان را به تعویق می اندازند. ولی بعدها متوجه اصل بیماری می شوند.

۳- درد در ناحیه پشت بین دو استخوان پهن شانه:
در اغلب موارد به دلیل ورم مفاصل یا آماس مفصل است اما می‌تواند ناشی از حملات قلبی و یا ناراحتی های شکمی و یا گوارشی نیز باشد.

۴- درد شدید شکمی:
اگر دارای آپاندیس هستید در هنگام بروز این درد حرکت تند و سریع انجام ندهید زیرا ممکن است موجب پارگی شود. مشکلات پانکراس و کیسه صفرا، زخم معده و انسداد روده می‌توانند از دیگر دلایل درد باشند که نیاز به توجه دارد.

۵- درد ساق پا:
یکی دیگر از دردهایی که خطر آن کمتر شناخته شده است انسداد رگ‌های داخلی یا عمقی است. لخته خون می تواند در رگ‌های عمقی پا ایجاد شود.این بیماری سالانه حداقل دو میلیون نفر را تحت تاثیر قرار می‌دهد و می تواند زندگی را تهدید کند. به این دلیل خطرناک است که تکه ای از لخته خون می تواند جدا شده و در مسیر جریان خون وارد ریه‌ها گردد و باعث آمبولی ریه شود که کشنده است.

سرطان، چاقی، عدم تحرک ناشی از بستری شدن طولانی مدت یا مسافرت طولانی، حاملگی و پیری خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهد. بعضی مواقع تنها ورم در ناحیه پا دیده می‌شود ولی بدون درد. اگر درد و ورم در ماهیچه ساق پا احساس نمودید سریعاً به دکتر مراجعه کنید.

۶- سوزش پا وساق پا:
در بعضی از افراد که نمی دانند مبتلا به دیابت هستند درد اعصاب محیطی یکی از اولین نشانه ها وعلائم ابتلا به این بیماری است. این علائم به صورت احساس سوزش در ساق یا کف پا است. چیزی شبیه فرو رفتن سوزن در کف پا.

۷- دردهای مبهم و توصیف نشده در علم پزشکی:
در بیماری افسردگی دردهای متنوع و نشانه های فیزیکی رایج است. این گونه بیماران ازسردرد، درد شکمی، درد دست و پا و گاهی ترکیبی از این دردها شکایت می کنند. به خاطر اینکه این دردها به صورت مزمن و دائمی برای بیمار افسرده شده و آنقدر ها نیز ناتوان کننده نیست لذا خود بیمار، خانواده او و حتی متخصص وی این دردها را جدی نمی گیرند و بیمار را مرخص می کنند.

بنابراین زمانیکه علاقه خود رابه فعالیت از دست می دهید یا نمی توانید به طور موثر فکر کنید ویا فعالیت کنید و یا نمی‌توانید افراد را تحمل کنید به پزشک مراجعه نمایید. به جای اینکه ساکت بنشینید و این وضعیت را تحمل کنید. چیزهایی که سبب افسردگی و بدتر شدن کیفیت زندگی می شوند سریعا باید درمان شوند قبل از اینکه منجر به بروز تغییر ساختاری و عملکردی مغز شود.