اسپوندیلوز گردنی

مقدمه

اسپوندیلوز گردنی، که به عنوان آرتریت گردن نیز شناخته می‌شود، یک وضعیت شایع مرتبط با افزایش سن است که بر ستون فقرات گردنی تأثیر می‌گذارد. این بیماری ناشی از تغییرات دژنراتیو در دیسک‌ها و مفاصل گردن است که می‌تواند منجر به درد و ناراحتی شود. در این مقاله، به بررسی جامع اسپوندیلوز گردنی، از جمله علل، علائم، تشخیص، درمان‌ها و راه‌های پیشگیری می‌پردازیم.​

آناتومی ستون فقرات گردنی

ستون فقرات گردنی از هفت مهره (C1 تا C7) تشکیل شده است که بین جمجمه و ستون فقرات سینه‌ای قرار دارند. این مهره‌ها توسط دیسک‌های بین‌مهره‌ای از یکدیگر جدا شده‌اند که به عنوان جذب‌کننده شوک عمل می‌کنند و انعطاف‌پذیری گردن را فراهم می‌کنند. علاوه بر این، مفاصل فاست در پشت هر مهره قرار دارند که به حرکت صاف و پایدار گردن کمک می‌کنند.​

علل اسپوندیلوز گردنی

اسپوندیلوز گردنی عمدتاً به دلیل فرآیند پیری و سایش و پارگی طبیعی ساختارهای گردن رخ می‌دهد. با این حال، عوامل دیگری نیز می‌توانند در توسعه این بیماری نقش داشته باشند:​

• دیسک‌های کم‌آب: با افزایش سن، دیسک‌های بین‌مهره‌ای تمایل به از دست دادن آب و کاهش ارتفاع دارند که منجر به تماس نزدیک‌تر بین مهره‌ها می‌شود.​

• فتق دیسک: ترک‌ها در قسمت بیرونی دیسک‌ها می‌توانند باعث بیرون‌زدگی ماده داخلی دیسک شوند که ممکن است به نخاع یا ریشه‌های عصبی فشار وارد کند.​

• خارهای استخوانی: رشد اضافی استخوان (استئوفیت‌ها) می‌تواند در پاسخ به دژنراسیون دیسک‌ها و افزایش فشار بر مفاصل ایجاد شود.​

• سفتی رباط‌ها: رباط‌های ستون فقرات می‌توانند با گذر زمان سفت و ضخیم شوند که حرکت گردن را محدود می‌کند.​

• عوامل ژنتیکی: سابقه خانوادگی مشکلات ستون فقرات می‌تواند خطر ابتلا به اسپوندیلوز گردنی را افزایش دهد.​

• عوامل شغلی و سبک زندگی: فعالیت‌هایی که نیاز به حرکات مکرر گردن دارند یا وضعیت‌های نامناسب بدن می‌توانند خطر را افزایش دهند.​

علائم اسپوندیلوز گردنی

بسیاری از افراد مبتلا به اسپوندیلوز گردنی ممکن است هیچ علامتی نداشته باشند. با این حال، در صورت بروز علائم، ممکن است شامل موارد زیر باشند:​

• درد و سفتی گردن: درد ممکن است از خفیف تا شدید متغیر باشد و با حرکت تشدید شود.​

• سردرد: به ویژه سردردهایی که از ناحیه پس‌سری شروع می‌شوند.​

• مورمور، بی‌حسی یا ضعف: این علائم ممکن است در شانه‌ها، بازوها یا دست‌ها احساس شوند و ناشی از فشردگی ریشه‌های عصبی باشند.​

• عدم تعادل و مشکل در راه رفتن: در مواردی که نخاع تحت فشار قرار می‌گیرد، ممکن است هماهنگی و تعادل تحت تأثیر قرار گیرد.​

• از دست دادن کنترل مثانه یا روده: در موارد شدید و نادر، فشردگی نخاع می‌تواند منجر به بی‌اختیاری ادرار یا مدفوع شود.​

تشخیص اسپوندیلوز گردنی

برای تشخیص اسپوندیلوز گردنی، پزشک ممکن است از روش‌های زیر استفاده کند:​

• معاینه فیزیکی: ارزیابی دامنه حرکتی گردن، بررسی ضعف یا بی‌حسی در اندام‌ها و تست‌های تعادلی.​

• تصویربرداری:

  • اشعه ایکس: می‌تواند تغییرات دژنراتیو مانند کاهش ارتفاع دیسک و وجود خارهای استخوانی را نشان دهد.​

  • ام‌آر‌آی (MRI): جزئیات بیشتری از بافت‌های نرم، دیسک‌ها و نخاع ارائه می‌دهد و می‌تواند فشردگی عصبی را نشان دهد.​

  • سی‌تی اسکن (CT): تصاویر دقیقی از ساختارهای استخوانی فراهم می‌کند.​

• الکترومیوگرافی (EMG): برای ارزیابی عملکرد عصب‌ها و عضلات و تشخیص آسیب عصبی.​

درمان اسپوندیلوز گردنی

درمان اسپوندیلوز گردنی به شدت علائم و میزان فشردگی عصبی بستگی دارد و می‌تواند شامل موارد زیر باشد:​

درمان‌های غیرجراحی

• داروها:

  • داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs): مانند ایبوپروفن و ناپروکسن برای کاهش درد و التهاب.​

  • شل‌کننده‌های عضلانی: برای کاهش اسپاسم‌های عضلانی.​

  • داروهای ضدتشنج و ضدافسردگی: برای مدیریت دردهای نوروپاتیک.​

• فیزیوتراپی: تمرینات کششی و تقویتی برای بهبود انعطاف‌پذیری و قدرت عضلات گردن و شانه‌ها.​

• تزریقات استروئیدی: تزریق کورتیکواستروئیدها در فضای اپیدورال یا مفاصل فاست برای کاهش التهاب و درد.​